آنالایزر دی اکسید کربن

سنسورهای مادون قرمز غیر پراکنده (ndir).
حسگرهای Ndir از طول موج های خاصی از نور برای اندازه گیری میزان CO2 در هوا استفاده می کنند.

هر عنصر روی زمین انواع خاصی از نور را جذب می کند. به عنوان مثال، هویج نور نارنجی را منعکس می کند اما تمام رنگ های دیگر را جذب می کند. چون نور جذب می شود، فرصتی برای دیدن آن به چشمان ما ندارد. وقتی اشیا به اتم ها و مولکول ها تجزیه می شوند، می توانیم مشخص کنیم که هر کدام چه نوع نوری را جذب می کنند، حتی نوری که نمی توانیم ببینیم. با در دست داشتن این دانش، می‌توانیم از حسگرها برای آزمایش اینکه آیا عناصر خاصی وجود دارند و در صورت وجود، در چه مقداری استفاده کنیم.

سنسور co2 ndir اینگونه کار می کند: هوا وارد سنسور می شود. سپس سنسور یک مجموعه نور را در یکی از طول موج های خاص برای CO2، معمولاً حدود چهار میکرون، در یک انتهای سنسور فعال می کند. طرف دیگر ظرفی را نگه می دارد که میزان نور را به طرف دیگر اندازه می گیرد. هنگامی که نور فعال می شود، هر CO2 موجود در نمونه هوا، مقداری از پرتوها را جذب می کند. با انجام این کار، مقدار نوری که آن را به سمت دیگر سنسور می رساند کاهش می یابد. مقدار نوری که جذب می شود بستگی به میزان دی اکسید کربن موجود دارد. هر چه CO2 بیشتر باشد، نور بیشتری جذب خواهد شد.

سنسورهای الکتروشیمیایی
حسگرهای الکتروشیمیایی دی اکسید کربن جریان الکتریکی یا هدایت الکتریکی را اندازه گیری می کنند تا تعیین کنند چه مقدار دی اکسید کربن در هوا وجود دارد ("گسترش"، 1995).

هنگامی که co2 وارد سنسور می شود، از نظر شیمیایی در سنسور واکنش نشان می دهد. با وقوع این واکنش، حسگر یک تغییر الکتریکی را تجربه می کند. بسته به نوع خاصی از سنسور، واکنش می تواند حسگر را وادار کند جریان الکتریکی را دریافت کند، جریان موجود را تغییر دهد یا میزان انتقال جریان را توسط حسگر تغییر دهد. سپس سنسور از نوع و مقدار تغییر الکتریکی برای تعیین میزان CO2 استفاده می کند.

سنسورهای نیمه هادی اکسید فلزی (mos).
سنسورهای دی اکسید کربن موس از مقاومت ترکیبات فلزی برای آزمایش مقدار گاز موجود در هوا استفاده می کنند.

مقاومت به آسانی جریان الکتریسیته در چیزی است. بنابراین، چیزی مانند مس که در سیم کشی زیاد استفاده می شود، مقاومت کمتری نسبت به لاستیک دارد که برای متوقف کردن جریان الکتریکی استفاده می شود.

سنسور mos یک نوار یا فیلم فلزی دارد که در معرض هوای مورد نظر شما قرار می گیرد. این نوار دارای جریان الکتریکی ثابتی است که از آن عبور می کند. همانطور که گاز هدف با قطعه تماس پیدا می کند، با فلز تعامل می کند و ترکیب شیمیایی را از طریق واکنش احیا یا اکسیداسیون تغییر می دهد. وقتی این اتفاق می افتد، مقاومت یا رسانایی یا فلز تغییر می کند. نوع تغییر مقاومت، اعم از افزایش یا کاهش، و بزرگی این تغییر غلظت گاز هدف را تعیین می کند. بر اساس نوع فلز آن، گازهای مختلف به نوار واکنش نشان می دهند.

به خاطر داشته باشید که دقت سنسور در سطوح مختلف CO2 تغییر می کند. یک سنسور CO2 10،000 ppm ممکن است دقت خود را از 0-2،000 ppm مشخص کرده باشد، سپس دقت متفاوتی بین 2001 ppm و 10 مشخص شده است (یا فهرست نشده است)،{{9 }} ppm. این بیشتر برای سنسورهایی است که برای کیفیت هوای داخلی طراحی شده اند، جایی که اکثر اندازه گیری های سطح CO2 بین 400ppm (هوای تازه) و 1200 ppm (هوای کهنه) خواهد بود.

علاوه بر این، هرچه محدوده سطوح CO2 برای اندازه گیری کوچکتر باشد، معمولاً دقت بیشتری دارد. یک سنسور 10،{2}} ppm (1٪ co2) معمولاً از یک سنسور 100،000 ppm (10٪ co2) دقیق تر است، که از یک سنسور 100 درصد co2 دقیق تر است. این به این معنی است که برای بیشترین دقت، باید از یک سنسور CO2 با کمترین برد استفاده کنید که همچنان با هدف مورد نظر مطابقت دارد.

در صورت تغییر دما، فشار یا رطوبت، دقت نیز تغییر می کند. بنابراین، مگر اینکه خلاف آن ذکر شده باشد، می توانید فرض کنید که دقت در کارخانه در satp اندازه گیری شده است (دما و فشار محیط استاندارد).