طبقه بندی و اصل کار آشکارسازهای گاز

جزء کلیدی یک آشکارساز گاز، حسگر گاز است. سنسورهای گاز را می توان بر اساس اصول خود به سه دسته تقسیم کرد:

1. حسگرهای گاز با استفاده از خواص فیزیکی و شیمیایی، مانند نیمه هادی ها، احتراق کاتالیزوری، هدایت حرارتی جامد، فوتیونیزاسیون و غیره.

2. سنسورهای گاز با استفاده از خواص فیزیکی مانند هدایت حرارتی، تداخل نوری، جذب مادون قرمز و غیره.

3. سنسورهای گاز با استفاده از خواص الکتروشیمیایی، مانند نوع جریان، نوع پتانسیل و غیره.

آشکارسازهای گاز غلظت گازهای خاصی را در هوا با تکنیک های مختلف اندازه گیری و نشان می دهند. آشکارسازهای گاز معمولاً وسایلی هستند که با باتری کار می کنند و برای اهداف ایمنی استفاده می شوند. آنها به عنوان دستگاه های قابل حمل یا ثابت (ثابت) تولید می شوند که سطوح بالای گاز را از طریق یک سری نشانگرهای قابل شنیدن یا قابل مشاهده مانند آلارم ها، چراغ ها، یا ترکیب سیگنال نشان می دهند. اگرچه بسیاری از دستگاه‌های تشخیص گاز استاندارد قدیمی برای تشخیص یک گاز ساخته می‌شوند، تجهیزات مدرن چند منظوره یا چند گازی می‌توانند به طور همزمان چندین گاز را شناسایی کنند. برخی از آشکارسازها را می توان به عنوان واحدهای جداگانه برای نظارت بر فضاهای کاری کوچک مورد استفاده قرار داد، یا واحدها را می توان برای ایجاد یک سیستم حفاظتی با یکدیگر ترکیب یا متصل کرد.

هنگامی که آشکارساز گاز غلظت گاز را اندازه گیری می کند، پاسخ سنسور به عنوان یک نقطه مرجع یا مقیاس عمل می کند. هنگامی که پاسخ سنسور از یک سطح از پیش تعیین شده فراتر رود، یک زنگ هشدار برای هشدار به کاربر فعال می شود. اکثر آشکارسازها عملکرد مشابهی دارند: نظارت و هشدار در مورد سطوح گازهای خطرناک. با این حال، هنگام در نظر گرفتن نوع آشکارساز برای نصب، در نظر گرفتن فن آوری های مختلف حسگر مفید است.

آشکارسازهای گاز برای اجسام تشخیص مختلف ممکن است اصول تشخیص متفاوتی داشته باشند و آشکارسازهای یک جسم اندازه‌گیری ممکن است اصول تشخیص متفاوتی داشته باشند، مانند آشکارسازهای متان، که می‌تواند احتراق کاتالیزوری یا تشخیص مادون قرمز باشد، با تفاوت‌های قابل توجهی در دقت و طول عمر بین این دو. .